#

Thursday, November 22, 2007

Элегия - 4

Хөх тогоруудын цуваа ганганасаар одлоо, юунд тэр вэ амраг минь?
Хөхөмдөг униарт алсаас ямархан хүчин дуудна вэ?

Хором хоромд нулимс бөмбөрөөд чиний явсан зүг харж ч үл чаднам...
Хойноос чинь харуусал гэмшилээ юүлэвч, ... энэ юуны нэмэр вэ?

Уй гашууг хүсэгч гэж хаа ч үгүй, бүгд л хүслэн минь бүтэг хэмээн залбирнам...
Угтаа тийм бол бидний хагацалыг хэн мэдэж шийднэ вэ?

Далдын шидэт тарнийн үгсийг уруул хөдөлгөн шивэгнээч амраг минь...
Дахин учрахын хоромд л аз жаргалаа даатгая бидэн...

Дуулаад суусан ч, уйлаад энэлсэн ч аанай л чихнээ хангинасаар байх
Дуусашгүй энэ л аялгууг тогоруудын араас аялая даа...

#

7 comments:

Anonymous said...

Яасан хэцүү шүлэг вэ.
Гэгэлзэж ядаж буй сэтгэлийг гунигаар нэрчих шиг...

Хорвоогийн өнгө солигдох тэр л мөчид амраг минь намайг дуудан ирнэ...

Түмэнбаярын Бум-Эрдэнэ said...

Аргагүй л намар цагийн мэдрэмж...

ZAYA said...

Гоё шүлэг байна.

Uunee said...

Сэтгэл гэгэлзээд, нэг л хоосорчихсон ч юм шиг, ямар нэг юмаа алдах гээд ч байгаа юм шиг, эсвэл бүүр алдчихаад ч байгаа юм шиг бодогдоод явчихлаа.
Тиймээ, хорвоогийн өнгө солигдох тэр л мөчид холдож одсон бүхэн минь эргээд ирнээ...

Anonymous said...

аргагүй л дорно зүгийн уламжлалт шүлэг байна даа. гуниг нэрж бйана

Arsun said...

Ай даа, Намар цаг.

Anonymous said...

ooroo bichee ju? gaixaltai.. :-)