Үнэтэй байх тусмаа л ҮНЭТЭЙ

Удаан хугацаагаар өвдөж зовсоны эцэст, эсвэл аль нэгтээ хэл сураггүй одож, бүүр цөллөгөнд ч юм уу явж явж ирсэн байдалтайгаар би буцаж ирлээ. Цайр нь ховхорсон хуучин муу толинд өөрийгөө харахуй царай төрх маань жаал алжаангүй, гэвч нэгэнт зан төрхөө олж, хөдөлбөргүй хувирашгүй чигч, шийдмэг шинжтэй болж. Нэг бор бааздуухан хэлхэгэр хар куртка өмссөн маань хэн хүний нүдэнд тусамхай. Магад миний царай төрх ч бусдын нүдэнд содон байж болох.... Би лавтай 7 жилийг хаана ч юм өнгөрөөжээ. Миний буцаж ирж буй суурин бол жижгэвтэр, багахан аймгийн төв ч байж мэдэх, төвдөө их дээр цагт дэлгүүр хоршоо байсан хоёр давхар ганц байшинтай, тэр байшин нь одоо тус суурингийн олигтой өөдтэй бүхний оффис болсон, төвийнхөө ар хормойгоор гүн гуу жалгатай, хуурай шороо боссон, тийм нэгэн суурин аж.
Би нөгөөх хоёр давхарын дээд давхарт гарлаа. Хэзээ ч юм бэ, өмнө нь би энд ирж байсан юм байна. Сайн мэдэх юм. Миний ирж байх үеэс доторх зохион байгуулалтыг нь өөрчлөн нэлээд барууны шинж маягын стилээр тохижуулжээ. Хаана ч тэр жижиг сууринд гаднаас шинэ ирсэн хүн содон харагддаг, тэр л жамаар би тэнд байгсдад содон харагдаж буй бололтой. Миний аль ч биш газар өнгөрөөсөн долоон жилд би аль хэдийнэ энд шинэ хүн болж, эсвэл энэ суурин миний хувьд шинэ болчихож. Миний таньдаг, мэддэг хүн нэг ч алга бололтой. Миний мэддэг юм гэвэл зөвхөн гуниг сэнхийлгэсэн дурсамж л байна даа.
Хэн нэг нь "Та яах гэж явна" гэж надаас нэлээд санаа зовонгуй асууж байх юм. Их ядруу царайтай байгаа маань түүний санаа зовохын шалтгаан болов уу, яав? Өөр зүйлд ч юм уу мэдсэнгүй,
"Би хэн нэгнийг хүлээж байна" гэлээ. Ингэхэд би нээрээ хэнийг хүлээсэн юм бол... Нэг л хүнийг гэж, өөрийн мэдэлгүй, зөнгөөрөө ийшээ ороод ирчихсэн байх юм. Яах гэж, уулзах гэсэн юм болов уу, уулзаад юу хэлэх гэсэн юм бол, ер нь яах гэж ирсэнээ ч сайн мэдэхгүй юм. Гараа хар куртканыхаа халаасанд хийчихээд ийш тийш энэ тэрхэнийг сонирхон зогсож байтал чи ороод ирлээ. Бас над шиг хар өнгөтэй энгийн хийцтэй атлаа гоолиг биед чинь тун ч зохисон урт, нарийхан цув өмсөж. Би чамайг хараад "Ингэхэд би үүнтэй уулзах гэж зорьж ирсэн хэрэг үү? Яах гэж... Бид чинь хэн, хэнсэн билээ. Зүгээр л нэг ангийн найзууд. За, их сайндаа нэг ширээний хоёр". Зүггүйтэх, сахилгагүйтэхдээ л бид хоёр нийлдэг байсан байх. Бусдаар бол нэг их бусдаас илүү дотносож, нөхөрлөсөн нь үгүй. Тиймээ, бид хоёр уулзалгүй их удсан, бараг долоон жил болсон байна. Энэ хугацаанд бид бие биенээ нэг ч удаа сураглаж байсангүй, нэг ч удаа утсаар, ядахдаа майлаар ч мэндээ асуулцаж байсангүй.
Өмнө нь ч тэр, сургууль төгсөнөөс хойшхи хэдэн жилд уулзвал нэг их сүйд болоод байхгүй, мэндтэй, хоёр үгийн солиотой л өнгөрдөг байсансан. Хааяа нэг сонин хэвлэлээр ч юм уу, бие биесийнхээ сургийг сонсвол, өө, тийм үү гэсхийгээд л өнгөрөх. Тус тусийнхаа ажил, амьдралыг хөөж л одсон хоёр. Гэтэл энэ холоос, энэ бүхнийг үүрч, зовж, туулсаны эцэст, эцсийн мөчид энэ хүнийг гэн ирдэг маань чухам юунд болохыг би тайлбарлан хэлж чадахгүй байна.
Чиний царайг би тогтоож удаан харлаа. Чи их өөрчлөгджээ. Урьдын хөнгөн айлгүй ч гэж болох, эрчүүдийг бол ёстой хуйлруулж орхидог инээмсэглэл чинь ор сураггүй алга болчихож, чухам тэрхүү инээдэнд чинь би их дургүй байж билээ. Тэр үед ч, хожим ч чамайг энэ тэртэй явж байна, тэгэж байна, түүний хүүхдийг гаргаад..., гэсэн хов жив, дэл сул яриа бүхнийг сонсоход надад чухам чиний тэр инээмсэглэл л хамгийн түрүүнд санаанд ордог байсансан. Харин одоо чи их төлөвшиж, буурьшсан шинжтэй, харин хэзээ ч, амьдралын ямар ч сорилтонд дарагдашгүй цоглог, жавхаалаг чинь хэвээрээ... Үл ялиг ногоовтор нүд чинь очтон гялалзана. Нэг их дуу шуу болсонгүй, чимээгүйхэн инээмсэглэж ирээд гарыг минь барив. Харин гарын чинь алганаас би чиний дотор ямар их догдлол буйг мэдэрлээ. Тэгээд хоёулаа гарав. Нэгэн тоостой, эл хульхан гудамж уруудан зэрэгцээд алхлаа. Өмнө нь ингээд алхахад ер нь бидний явдал таардаггүй, нэг бол чи түрүүлээд, нэг бол би түрүүлчихдэг байсансан. Харин одоо өөр болжээ. Бас би чамаас хавьгүй өндөр байгаагаа анзаарлаа. Нээрээ ийм байл уу? Эсвэл чи намайг өндөр гэж хараад байгаа ч юм уу?. Хоёул гудамжинд байх элдэв зүйлс, энэ тэрхэний тухай аманд орсоноо л хэлэлцэн алхана. Яриа чинь намуухан, аядуу дөлгөөн болж... Гудамжны адагт байх нэгэн байшингийн зэрэгцээ очоод чи:
- "Би энэ байшингаар нэг хурдан ороод гарах ажил байгаа. Чамд энэ хавиар түр эргэлдэж байх..." ,
- "Өө, тэгье, тэгье. Надад ч бас энэ хавьд уулзах, сураглах хүн байгаа санагдана.",
- "Би удахгүй. Харин чи өөрийгөө уйдаахгүйхэн шиг байж байгаарай"
- "За, би энэ байшингийн үүд хавиар эргэлдэж байя"
Тэгээд чи орчихлоо. Тэртээ хойно байх ганганы арын толгойн өвөрт урдуураа гүйцээгээгүй хагас хашаатай хэд гурван гэр харагдана. Мөн ойрхон нэгэн хуучны дүнзэн байшин байх ажээ. Энд би бас нэг хүнтэй уулзаж болох юм байна. Би тийш алхлаа. Ганга гатлаад, өнөөх айлуудын нэгнийд нь оров. Эзгүй. Гэрээс гарч өнөөх хуучин дүнзэн байшинг зорилоо. Орвол чийг ханхална. Энэ байшин, эсвэл энэ ганганы ирмэг дээрх жижиг хадтай толгой миний амьдралтай ямар нэгэн сэжмээр холбоотой болохыг би мэдэрч байвч, харин юу болохыг нь санахгүй юм. Тэгээд л түүнийхээ сэжүүрийг гаргахаар ийн хэн нэгэн таньдаг, эсвэл зүс харсан хүн таарах, ямар нэгэн дурсамж сэдрэн сэргэх магад гэж ийн яваа ажээ. Өөрөө хэлбэл алдагдсан дурсамжаа л эрэн яваа гэх үү дээ. Ямар нэгэн сураг мэдрэгдэхгүй. Би тэрхүү хуучин дүнзэн байшингийн эзгүй, чийг ханхалсан бүдэг гэрэлтэй өрөөний голд зогсоод ямар нэгэн дурсамж маань эргэн сэдрэх болов уу хэмээн сэрэл мэдрэмжээ тэмтрэн зогслоо. Тэгээд гарав. Харин үүдэн дээр чи хүрээд ирж. Ихэд сандарсан, агдсан байдалтай зогсоно. Намайг хараад сэнгэнэтэл шүүрс алдан, тайвшрах шиг болов.
- "Өө, чи хүрээд ирэв үү? Чи ийм хурдан ажлаа амжуулах байсан юм уу? Намайг наашаа ирсэнийг яаж мэдэв?"
- "Миний нөгөө уулзах гэсэн хүн маань алга байна. Тэгээд гараад иртэл чи энэ байшин руу орж байгаа нь харагдлаа"
- "Ийм холоос намайг хараад танина гэж үү. Чиний нүдний хараа үнэхээр гайхалтай юм аа"
- "Энгийн нүдээр бол нэг хүн гэдэг нь л харагдана л даа. Харин би сэтгэлээрээ, зөнгөөрөө чамайг харсан. Ийм үед чинь тэгэж л харна шүү дээ". Тиймээ, хожим эргээд бодоход тэр чийг ханхалсан байшин бол намайг хар нүх мэт өршөөлгүй татах шидтэй байсан шиг санагдана. Чи түүнийг мэдэрсэн юм болов уу,
Энгийн нүдэнд бол хүн гэдэг нь ялгагдах төдий нэлээд хол газар байх юм. Нээрээ хүнд бас ингэж, сэтгэл, бүх сэрэл, мэдрэмж хүртэл хөвчрөн энгийн нүдээр ч харах аргагүйг харах, энгийн оюун бодлоор ч тайлах аргагүйг хялбархаан тайлчих үе бас бий. Тэр үе бол тун ховор, барьж авч чадвал гайхамшиг, магад, хүнд энэ насанд нэг хоёрхон л тохиолддог байх... Чиний хэлсэн энэ "Сэтгэлээрээ, зөнгөөрөө харсан" гэсэн үг зүрхэнд минь хүрчээ.
- "Надад их сайхан байна. Би энэ мөчийг л хүлээж байсан шиг ээ"
- "Сайхан байна гэж битгий хэл. Нэгд, тэгэж хэлүүлэлтгүй би мэдэж байна. Хоёрт, ерөөс наад сайхан байна гэдэг үг чинь чиний ч, миний ч сэтгэлд байгаа бүхнийг бүрэн дүүрэн бүү хэл тал хагасыг нь ч илэрхийлж чадахгүй"
- "Тиймээ, хоёлаа чимээгүй байсан нь дээр юм байна. Чимээгүй, энэ бүхнийг л мэдрэе"
Чи мөрийг минь түшлээ. Нүүрээ мөрөнд минь наагаад битүүхэн мэгшив. Нулимсыг чинь арчиж өгөхөөр гараа өргөвөл:
- "Хэрэггүй ээ, би нулимс гаргаагүй. Зүгээр л, бие гэнэт сулраад... Гэхдээ энэ бие муугийнх биш шүү. Сэтгэл догдолсных...."
Шанхны чинь үсийг зөөлөн имэрч, чиний үнэрийг мэдэрч зогсоно. Хонгор шаргал үс чинь ийм сорлог мяндаслаг, нялх хүүхдийнх шиг байсныг би урьд нь нэг ширээн дээр дөрвөн жил суухдаа анзаардаггүй байж дээ. Нэг удаа чи миний дэвтрийг ч билүү, номыг ч бил үү аваад зугтаахад чинь би гэзэгнээс чинь шүүрч, угз татан зогсоож билээ. Чи арай л арагшаа савж унаагүй. Намайг гэнэт тийм эрээгүй аашилж гэзгэнд чинь халдана гэж огтхон ч санаагүй байсан бололтой, айсан, гайхсан, бас уурлах эсэхээ мэдэхгүй шинжтэй над руу том хархад чинь би чиний гараас дэвтэрээ сугалж аваад бушуухан эргэж билээ. Гэзэгдүүлсэнийхээ хариуг чи харин дараа нь сайн авсан даа. Хэнийх нь ч билээ, “Манан будан” ч билүү, нэг хатуу хавтастай том зузаан номоор толгой дундуур минь нүд эрээлжилж, ёстой манан будан таттал гайгүй сайн буулгаж, хариуд нь би гарыг чинь часхийж орилтол нь базаж байсансан. Араас "Мангар хар" гэсэн гомдонгүй дуу... Бидний оюутны амьдралд нэг ийм хүүхдэрхүү адал явдал олон байж дээ. Аа, тийм, тийм. Тэгэхэд би нэг шүлэг ч билүү, юм тэмдэглэлийнхээ дэвтэрт бичиж байтал чи тонгойж ирээд л, юу бичээд байгаа юм гэж их сонжихоор чинь би гараараа халхалмар болсон юм. Тэгээд чиний чочмог, зоримог ааш, гэдэн чинь гэнэт хөдөлж, дэвтэрийг минь гар дороос суга татан аваад эргэж, тэгэж гэзэгдүүлж байсан юм байна шүү дээ.
- "Хоёулаа нэг тийшээ явьяа. Чамд амралт хэрэгтэй байгааг би харж байна. Чамайг амраах газар олое"
- "Тийм ээ, надад амралт хэрэгтэй. Түүнээс ч илүүгээр хоёулаа нам гүмхэн суух газар олъе"
- "Бүгдэд одоо мартагдаж хоёулахнаа хоцорчээ
Бүлээн дулаан газар чимээгүйхэн сууцгаая.
Анир гүм өрөөнийхөө булангаас
Аравдугаар сарын харанхуй шөнийг харцгаая"
- "Чи Блокийг уншдаг болоо юу?"
- "Чи л намайг тэгэж боддогоос биш, би өмнө нь ч уншдаг л байсан"
- "Би одоо Блокийг уншихаа больчихсон."
- "Тэр нь дээр дээ, Би ч уншихаа больчихсон"
Ганц нэгхэн бороо хаялж эхлэв. Урин цагийн үнэр ханхийнэ.
- "Энэ хаврын анхны борооны үнэр үү"
- "Тийм, одоо чинь аравдугаар сар биш гуравдугаар сар шүү дээ"
- "Нээрээ тийм байна шүү дээ"
Ингэж хэлэхэд чи дээш тэнгэр өөд харав. Яг тэгтэл хамрын чинь шонтгор үзүүр дээр нэг борооны дусал под хийтэл дуслаа. Тэр дусал хацрын чинь хонхорхойд очоод тогтчихов. Би чиний энэ царайг мянга мянган жил харж, хажууд чинь байсан мэт тийм дотно байгааг мэдрэв. Би унаж боссон бүх нь амьдралынхаа туршид энэ л царайг эрэн энэ амьдрал дундуур эцэл, цөхрөлийг умартан тэнүүчилж ирж дээ.
- "Чи эндээ зогсож байгаарай. Би унаагаа аваад ирье, тун хурдан" гээд чи явж одлоо. Нээрээ тун ч удсангүй, чи жижигхээн, хуучин Хонда мотоцикль уначихсан давхиж ирэв. Үсээ боож, бариу жийнсэн өмд, цамц өмсчихөж.. Би уг нь чамайг машинтай ирэх байх гэж бодсон юм. Долоон жилийн өмнө хамгийн сүүлд уулзахад чи нэг улаан Соната-4 уначихсан ч байл уу. Нэг хэсэг чи эр, машин хоёрыг ч сайн сольсон л доо. Жил болоод машин солихгүй бол ер нь машин унах хэрэггүй шахуу л ойлголттой байсан хүн маань хуучин муу мотоциклоор хөл дүүжилдэг болж... Харин надад энэ нь их таалагдаж, ялангуяа үсээ боочихсон, жийнсэн өмд цамцтай мотоцикль бариад явж байгаа чинь.... Чиний угийн шийдмэг, зоримог занд чинь тун ч догь цохиж ээ. Анжела Жоли ч чиний дэргэд ямар л харагдах бол... Намайг араараа суулгаад давхих чинь юутай сурмаг, дадмаг болоов. Би нуруунд чинь цээжээ нааж, бэлхэсээр чинь зөөлөн тэврээд, чихэнд салхи исгэрэхийг сонсон, чиний үс гэзэг нүүрийг минь илбэн энхрийлэхийг мэдрэн явна. Их багадаа ээждээ үүрүүлчихээд, ээжийнхээ нуруунд наалдаад, ээжийнхээ алхаанд бүүвэйлэгдэн явдаг байсан минь санаад орж ирж байна. Даанчиг сайхан байж, одоо ч мөн л тийм байна.
Бид хоёр хэсэг явав. Нэг модтой уулын ам өгсөөд баахан давхив. Хэд хэдэн амралтын бололтой газрын хажуугаар гарлаа. Би:
- "Энэ газрууд ямар вэ?"
- "Уг нь зүгээр, гэхдээ хэрэггүй ээ"
- "Яагаад?"
- "Үнэтэй. Хямдхан атлаа бас тохитой газар олно оо, хоёулаа"
- "Чи урьд аль үнэтэйг нь л сонгодог байсан даа?"
- "Одоо бол тэр цаг биш. Тэгээд ч бидэнд мөнгө бага байгаа"
- "Тэр цаг өөрчлөгджээ. Харин мөнгөний хувьд өөр шүү. Надад мөнгө байгаа"
- "Чи яаж тэр газраас мөнгөтэй ирэхэв дээ?" Түүний хэлж буйгаас миний ирсэн газар бол тун хэцүү газар бололтой юм. Цөллөг ч юм уу, шорон юм байна гэж би баттай ойлгов.
- "Мөнгөтэй ирсээн. Үлдсэн насандаа хангалттай хүрэлцэх мөнгөтэй ирсэн. Энэ хар л даа". Би куртканыхаа хармаанд түнтийх бөөн боодолтой мөнгөнүүдийг түүний гарт хүргэж үзүүлэв.
Тэгээд хоёул явсаар нэгэн голын хөвөөн дэх бяцхан ойн чөлөөнд ирэв. Ойрхон амралтын камп байгаа бололтой. Ойн цоорхойд жижигхэн будаггүй модон вандан байх юм. Түүн дээр хоёулаа нуруугаараа биесээ налаад хоёр тийш хараад суулаа. Ойрмогхон голын усны шожигнох нь сонсогдоно. Чи нэрээр минь дуудаад
- "..... Чи бид хоёр их удаан төөрөлдөж явж ээ."
- "Та бидний амьдрал жаргал
Таарч хэчнээн ойрхон байж вэ?
Гэвч хувь заяа ийм хойно...
- Би Татьяана биш шүү дээ. Чи минь ч Онегин биш. Бидний тавилан ч тэднийхээс огт өөр юм. Чи бид ч тэднээс огт өөр хүмүүс..."
- Тийм ээ.
- Чи минь тэгээд яагаад Татьяанагийн үгийг?
- Чи минь, миний үгийг гүйцээсэнгүй шүү дээ. Би төгсгөлийн мөрийг нь өөрчилж хэлэх гэсэн юм.
- Гэвч, хувь заяа ийм хойно
Гэмшин харамсаад ч юүхэв дээ гэж үү?
- Яг тийм....
Тэгээд хоёулаа юунд ч юм учиргүй хөхрөлдөв. Уг нь хүн хөхрөөд, инээж баясаад байх юм байхгүй л дээ. Бид хоёр анх 20 жилийн өмнө уулзсан. Тэгэхэд аль аль бага балчир, чи бүүр дунд сургуулийн годгор гэзэгтэй, урт хөлтэй, улаан хацартай ч нүүрэмгий гэж жигтэйхэн охин байсансан. Гурван жилийн дараа хоёулаа дээд сургуульд нэг ангид орж, бүүр нэг ширээнд суудаг болсон. Хааяа муудалцдаг, ихэвчлэн чиний ил задгай, шулуун занд чинь дургуйцсэн миний хэдэр араншингаас л болдог байсан байх даа, бас хааяа нийлж ангийнхнаа шоглоно. Хамгийн зүггүй, сахилгаггүй хоёр нь бид байсан. Бас хичээл тасалдагаараа ч, хоёр авчихаад хэнэггүйрхээд зогсож байхаараа ч адилхан байж. Харин бид хоёрын хооронд хайр дурлалын, янаг амрагын ямар ч, бүүр сэдэл ч гарсангүй. Чи ангийнхаа хөвгүүдийг нэг их тоохгүй, хар драптай, хар шилтэй, хар машинтэй том том ах нар чамайг эргүүлдэг. Нэгэнтэй нь чи бүүр ханилан сууж, хоёрдугаар курсэд байхад зүүн хязгаарт байх нутагт нь очиж, айлын бэр болчихож ирээд, бас л бидэнтэй цаасан чавхаар байлдаж тоглосоор байж билээ. Нэг удаа нөхөр чинь чамайг авахаар ирсэн байсныг мэдэлгүй, би чиний толгойд хогийн хувин углах гээд анги дотуур хөөж яваад яг үүдэн дээр нөхөртэй чинь мөргөлдөж, тэр хүний бүдүүн гүзээг биеэрээ мэдэрч, тун их эвгүйрхэж билээ. Тэгэхэд чиний тэр анхны нөхрийн их хартай харсан харц одоо ч санаанаас гардаггүй юм. Чи тэр нөхрөөсөө нэг хүүтэй л салсан, удаагүй, жил болоод... Харин би чиний найзад дурлачихаад, бараг галзуурч, ухаан санаа орон гарах болчихсон, юун тэр ангийн охин нөхөртэй болох, салах энэ тэрийг анзаарах сэхээгүй л явсан даа. Миний дурласан охин бас чам шиг гал цогтой, зоримог. Мөн чам шиг хөнгөн явдалтай. Тэр бүгдийг нь би мэддэг. Мэддэг ч гэж, чи надад найзынхаа, миний тэр дурласан охины бүх явдлыг нэгд нэгэнгүй, нүдэнд харагдтал ярина. Тэр бүхэнд би бараг галзуурах нь холгүй, ер нь галзуурч, ухаан санаа самуурч явсан даа. Бас нэг удаа миний тэр дурласан охиныг аборт хийлгэх гээд, мөнгө олдохгүй сандарч байна гэж чамайг хэлэхээр чинь би ааваасаа үлдсэн ганц мөнгөн аягаа зах гаргаж зараад, 10 000 төгрөгийг чамаар дамжуулж өгч байж билээ. Түүнд хичнээн их хайртайгаа хэлж ч чадахгүй, бас орхиод ч явж чадахгүй. Тийм л хэцүү байсан даа. Шим шүүстэй залуу халуун насны хамаг эрч хүч, цаг хугацааг тийм золгүй дурлалд өргөл болгож орхисон юм. Тэгээд дурласан охины маань найз болох чамайг ч мөн тийм хөнгөн, хийсгэлэн явахад чинь би тэвчиж чаддаггүй, дургүйцдэг, түүнээ ч заримдаа ил тод илэрхийлчихдэг, түүнээс болоод үе үе сүрхий ширүүн муудалцчихдаг байсансан. Гэвч хичнээн муудалцсан ч чи төдхөн л огт юу ч болоогүй юм шиг нүдээ гялалзуулан инээсээр ирдэгсэн. 
Сургууль төгсөөд л, аль аль нь ажил төрлийнхөө мөрийг хөөж одсон. Хааяа нэг ажлын шугамаар уулзана. Сургууль төгссөнөөс хоёр жилийн ч дараа билүү, чи "Өмнөх нөхөр маань дахиж нийлэе гуйгаад салахаа байлаа, бид одоо бүр түүнийг үзэн ядаж байна. Би хүнийг ингэж үзэн ядаж байгаагүй. Тийм атлаа хүүдээ хичнээн хайртай гээч..." гэж ярьж байсныг чинь санаж байна. Тэгэхдээ чи миний нэг сайн таних залуутай явдаг байсан. Түүнтэй лав суугаагүй. Аа, тийм нэг удаа, чи бид хоёр "Бамбарууш" кафе-д хамт нэг цайлсан юм байна. Би тэгэхэд гэрлэх гэж байсан юм. Би гэр бүл болох гэж байгаа тухайгаа ярьж, чи "Чи ч түүнийг бүр мартаа юу?" гэж өнөөх найз охиныхоо нэрийг хэлээд асууж байсансан. Бас дөнгөж сургууль төгссөний дараахан, чи дөнгөж ажилд орж байхад, байрны мөнгөгүй болчихлоо гэж нэг утасдаж, би хэдэн ч билээ төгрөг чамд өгч байсан санагдана. Түүнээс хойш ч чи тун хурдан дэвшсэн дээ. Хэлтэс, газрын дарга болж, сонинд байн байн зураг, ярилцлага чинь залагдаж..., Бас алтан, мөнгөн мисс ч болж, Байраа, унаагаа хэд хэд сольж, бас нөхрөө ч хэд солиод авсан. Хамгийн сүүлд долоон жилийн өмнө, энэ цөллөгөнд явахын өмнөхөн бид хоёр нэг том даргын цайллаган дээр тааралдаж билээ. Тэгэхэд чи, хэдэн хүүхэдтэй болсон бэ, би төдөн хүүхэдтэй болсон гэсэн юм ярилцаад л, инээж наадаад өнгөрсөн санагдана.
Ингэж нуруугаа нийлүүлж суугаад өнгөрсөн энэ бүхнээ эргэн санахад нүдний өмнүүр дүрс зураг мэт жирэлзэнэ. Бид хоёр баахан хөхрөлдөж, хөхрөлдөж.. гэнэт хоёул яг хамт, гэнэт таг дуугаа хураачихав.
- Чи минь.... Ингэж аяархан хэлээд тэр гараа арагш нь явуулж миний гартай зэрэгцүүлэв. Гар хүрэлцэж буй тэр хэсгээр ер бусын халуу оргино.
- Зүгээр л гар шүргэлцэхэд л хангалттай байгаа биз?
- Юу тэр вэ? гэж би гайхасхийн асуув.
- Тэр тэврэлдэх, үнгэлдэх, сексдэх энэ тэр бол яг үнэндээ хайрын хажууд юу ч биш, бүүр юу ч биш гэдгийг би мэдрэх болсон.
- Юу ч биш л дээ...
- Чи нэг домог ярьж байснаа санаж байна уу?
- Ямар домог...?
- Эртний Грекийн нэг домог. Уг нь хүн гэдэг амьтан...
- Аа, санаж байна, санаж байна...
Нээрээ нэг тийм домог байдаг юм. Уг нь хүн гэдэг амьтан эр, эм аль аль шинжийг нь хадгалсан нэг цул амьтан байж л дээ. Тийм хосолмол хүйстэй болохоороо асар их хүчтэй. Тэр хүчиндээ эрдэж, дээд тэнгэр нартай тэрсэлдсэн юм гэнэ лээ. Тэгээд Тэнгэр нар дийлж, уурлаад хүн гэдэг амьтны эр эмийн хосолмол шинжийг нь салгаж, эр, эмээр нь хувааж орхисон ажээ. Түүнээс хойш хүн гэдэг амьтан энэ дэлхий дээр өөр хэнээр ч оруулашгүй нөгөө нэг өрөөл тал биеэ эрж хайх хязгааргүй, няцаагдашгүй эрэлхийлэл, тэмүүлэлтэй болсон юм гэнэ билээ. Би энэ домгийг Платоны номон дотроос уншиж байл уу, эсвэл бас зүүдэлсэн ч билүү. Үүнийг чамд нэг удаа анги дээр ярьж байсан юм. Энэ ч үнэн шүү. Хүн нээрээ өөрийнхөө нэг өрөөл биеийг, өөр хэнээр ч орлуулашгүй тийм хүнийг насан туршдаа өөрийн мэдэлгүй эрж хайж явдаг гэдгийг би бүх туулсан амьдралынхаа сэрэл, мэдрэмжээр нотолж бүрнээ чадах байна. Харин одоо тэр өрөөл биесээ бид олжээ. Тэр маань уг нь даанч их ойрхон байж. Даанчиг танилгүй ч юм уу, анзааралгүй ч юм уу, эсвэл хувь төөрөг нь ч тэр юм уу, их удаж байж олж байх юм.
- Чи бид хоёр, хэн хэн маань ийм амьдрал туулж, зовж, алдаж, онож яваагүйсэн бол бие биенийхээ хэн болохыг олж харж чадахгүй л явсаар, явсаар л байх байж дээ....
- Харин тийм..., Би бас яг энэ тухай бодож байна. Энэ 20 жил бид хоёрын нүдийг нээж өгчээ.
- Энэ мөч бидэнд бас их үнээр олдлоо шүү.
- Үнэтэй байх тусмаа л ҮНЭТЭЙ юм аа...
- Цаг ирж байна даа.
Хаа нэгтээ шувуудын шулганаан сонсогдоно. Бас моддын мөчирт салхины хөнгөн гүйдэл өнгөрөх нь мэдрэгдэж, тэнгэр өндөр агаад налгар байх ажээ.
- Хамтдаа бидэнд хоёрыг амьд байхад
- Хайр сэтгэлийн минь цэцэрлэг үргэлж зунаараа байна даа...
Зүүдчин

2007 оны 3 сарын 21-ны үүр шөнөөр ийн зүүдлэснээ бодон бодсоор энэ өдөр сийрүүлэн тэмдэглэв ээ.

#