Хаузны уралдаан & Хайрын мессеж...

Хүндтэй суудалд залагдах ч бас аятайхан л юм байна. Болдогсон бол дахин дахин л залраад баймаар... Энэ дарга, мээрүүдийг би одоо л ойлгож эхлэх нь бололтой.

Олон том том данхар хаузууд өргөн дардан замаар уралдаж байна гээд төсөөлөөд үз дээ. Яг л галзуу хулгана шиг хурдална. Бидний хөлөглөсөн хауз шинэ юм аа. Дөнгөж л ашиглалтанд өгсөн бололтой. Бойлуурынх нь тос ч арилаагүй байна. За, би гал тогооных нь ширээн дээр суугаад залуурдаж явна. Жолоодлогын механизм нь тэр гал тогоо хавиар л байгаа бололтой юм. Манай багийнхан гэхээр миний их дээр үеийн, нэгэн цагт зовлон жаргалаа нэгтгэж явсан сайн найз охин маань/найз охин гэхээр эр, эм гэдэг утгаар нь буруу ойлгочиховуузай, зүгээр л хатуу бэрхийг сөрсөн амьдрал дунд хүмүүс хэрхэн бие биедээ дотносож, нөхөрлөдөг билээ, тийм л жаягаар нөхөрлөсөн юм/, бас яг одоо манай хөрш болдог их сургуулийн профессор эмэгтэй, бас бус хоёр гурван сайн танихгүй хүн байна.

Тэд ливинг рүүмд холхицгоогоод, зарим нь цонхоор харж, одоо тийм хаузыг бид гүйцэж түрүүллээ, тийм гудамжаар жирийлгэж явна гэх мэт тэртэй тэргүй миний харж буй зүйлийг надад давтан мэдээлнэ.

Аа, тийм тэдний нэг чухал үүрэг бол намайг унтуулахгүй, ядраахгүй, хөгжүүн байлгах юм байна. Байн байн надад саахар нь ихэдсэн баахуу цай авчирна. /Би кофе ууж чаддаггүй юм/ Бас миний дуртай дарк шокаладийг бол бөөн бөөнөөр нь амруу хийчих юм. Ливинг рүүмний том цэлгэр цонхоор би урьдах замаа хараад л жолоогоо мушгиад л, хазлаад л... ёстой жирэлзүүлж өгч байна даа.

Миний багийн найз маань харин надад борц хаясан хайруулдсан цай чанаж авчирч өгч байна. Ойрд ийм цай уугаагүй, хөлс гараад л.., Тэгээд тэр маань хэлж байх юм, “За чи минь бүүр америкжиж гүйцжээ. Биднийг хамт байх үед юун ийм амттанаар булхах нь бүү хэл сахартай баахуу гээчийг ч амсаж үзээгүй явсан шүү дээ” гэж намайг ялимгүй зэмлэсэн, бас өхөөрдсөн, тэр хүнд цаг үеэ ч дотно сайхнаар дурссан өнгөөр хэлэх юм.

Би, “Тийм шүү, хааяа нэг олддог байсан Дарханы 22-ийн чихэр маань одоо энэ америкийн ямар ч амтатныг дагуулахгүй амттай байж дээ” гээд л хэл амаа долоож байна.

Гэтэл нөгөөх их сургуулийн профессор маань ганган дийзэн дээр сийлүү цагаан шаазанд баахуу цай тавиад, хажууд нь сахар, хутгах алтан халбага, бас шокаладыг нямбай жижиглэн хуваагаад тавьчихсан, бас болоогүй баарны үйлчлэгч шиг хормогч өмсчихсөн ирээд, миний нөгөө хуучны найзыг маань жаахан төвөгшөөсөн янзтай, “Хойшой, хойшой, наад борцтой цайг чинь уухайр нойр нь хүрдэг юм байгай биз дээ, За, Хэйн/нэрээр минь дуудав/, Энэ халуун байхуугай уугаарай” гээд л намжирдах, нахилзахыг хослуулж байна.

Энэ хаузнууд чинь тийм хурдан давхиж явахдаа ер огтхон ч донсолгоо, доргио байдаггүй юм байна. Аягатай цай ч цалгихгүй шүү. Манай багийнхан миний жолоодлогын ур чадварыг шагшицгаагаад л... Тэд энэ бооцоо нь Биль Гийтс ч атаархамаар асар өндөртэй, уралдаанд манай баг түрүүлнэ гэдэгт ямар ч эргэлзээгүй итгэцгээсэн, ямар нэгэн уралдаан тэмцээнд тэмцэлдэж буй огтхон ч төлөвгүй байцгаана. Гэхдээ надад нэг зүйл ажиглагдсан нь нөгөөх миний багийн найз охиноос бусад нь бүгдээрээ ямар нэгэн байдлаар сэтгэл нь тавгүй байцгаа бололтой, нүд нь нэг л итгэлгүй гөлөгнөж, тийм атлаа надад учиргүй тал засацгаана. Харц тулгармагц, инээгээд л..., эрхий хуруугаа гозойлгоод “Чи шүү...” гэж хашгирах нь нэг л хуурамч.... Тэр инээмсэглэл нь америкчуудынх шиг засдаг инээд юм. Ийм үед уг нь засдаг инээд хэрэггүй л юмсан. Тэд өөрсдөө юу ч хийцгээхгүй, ТВ үзэж, диван дээр хөндөлдөн хэвтэж, цонхоор харж гайхацгааж байгаад энэ бооцоо өндөртэй уралдаанд ганц миний авьяас, ур чадварын хүчээр түрүүлчихэж байгаа тул надад ямар нэгэн байдлаар өртэй ч юм шиг эвгүй сэтгэгдэл төрөөд байгаа байж магад юм гэж би эхлээд бодсон юм. Би мэдээж хэрэг юу гэж өр нэхэх вэ дээ, тийм эвгүй байгаа бол түүнээ л хэлчихгүй, харин ч тэдэндээ тийм сэтгэгдэл төрүүлчих вий дээ гэж би их болгоомжилж, байдгаараа хичээж, аль болох хошин, найрсаг байдалтай, болж буй бүх явдалд бүгдийг хамруулан ярьж яваа юмсан. Харин өнөөх миний багийн найз маань л тэр бүхнийг огтхон ч тоохгүй, тэртэй тэргүй тэр намайг мэдэх юм чинь, ер нь хүмүүс тийм хүнд хэцүү зовлон дунд л бие биенээ их сайн таниж мэдэх юм даа. Бид 4 жилийн турш тун хүнд нөхцөлд, товчхондоо бол цөллөгт хамт байсан юм. Тэгэхэд дөнгөж 18-тай залуус байлаа шүү дээ. Орших уу, эс орших уу гэдгээ л шийдэж явсан даа. Айлын хөлийн авдарнаас шивэртэй гуталны түрүүнд санамсаргүй унаад хаягдчихсан ганц годгор борц олчихоод бид хичнээн их баярлаж, айлын үнс, хогоо гаргадаг, энд тэндээ хонхойж, ёонхойчихсон цагаан түмпэнг угааж байгаад нөгөө ганц годгор борцоо чанаж, шөл гаргаад хөлсөө гартал оочилж суусан улс шүү дээ, бид чинь. Нэг талаар дэргэд өөрийг маань сайн мэддэг, ойлгодог, би ч бас түүнээ сайн мэддэг тийм хүн байхад хичнээн түшигтэй, давшгүй даваа ч намхан, давчуухан өрөө ч уудам цэлгэр болчихдог юм.

Яваандаа би багийнханыхаа сэтгэл юунд чилээд байгааг нь гадарлаж эхлэв. Тэдний маань сэтгэл хамаг ачааг ганц хүн үүрч яваад зовсоноос илүүгээр манай баг түрүүлээд, алдрын тавцанд гарч, өнөөх өндөр шагнал авсаны дараа би гэдэг хүн элдэв хэл ам болж, өнөөх шагналынхаа ихэнхийг үүрэг оролцоогүй бусаддаа өгөхгүй, ганцаараа л авна, эсвэл маш бага хувийг тэдэнд өгнө гэж л учир зүггүй зүтгэх вий гэж л нөхдүүд маань санаа зовоцгоож байгаа ажээ. За, одоо яая гэхэв.

Гүжир үгэнд сөөм хариугүй гэдэг юутай үнэн үг билээ. Тэднийхээ энэ гүжир санаад өгөх хариу надад ер алга. Бодогдоогүй юмыг бодогдуулж байна. Шагналаа аваад адил тэнцүү хуваахаар тэд чинь бас зүгээр ч үгүй, бид л үүнийг сэтгэл зовсон царайгаараа байн байн сануулж байсны хүчинд ингэж тэгш хувиарлахад хүргэлээ гэж бодоцгооно, бас л муухай гүжир гүтгэлэг шүү. Уг нь бид нэг баг, шагнал авбал дундаа л хуваана гэсэн бодол л надад байгаа нь үнэн юм. За, за би ер авахгүй, та нар авцгаа гэхээр ав ав гэнэ. Бүүр уйлж байгаад гуйна шүү. Тэгэхээр би бас гуйлгаж байгаад авах гэсэн болж таарна. Ер огт авахгүй, эсвэл өөрт ноогдсоноо ямар нэгэн хандив, буянд олны өмнө өглөг болгочихсон нь л энэ гүжир гүтгэлэгт санаанд өгөх ганц няцаалт юм даа. Ингэвэл би бодит байдал дээр хохироод үлдэж байгаа мэт боловч цаанаа сэтгэл дотроо бол ялаад гараад ирж байгаа байхгүй юу... За тэр ч яахав, өнөөх алаагүй үнэгний арьсыг хуваав гэгч шиг юм болох нь ээ. Одоо түрүүлэх яагаа ч үгүй байгаа.

Ингэхэд би яахаараа ганцаараа л жолоодох ёстой гэж... Тэмцээний маань журам тийм юм байна. Нэг баг 5 хүнтэй байна. Тэднээс зөвхөн нэг нь л Хаузаа жолоодоно. Бусад нь түүнтэй энэ тэмцээн үргэлжлэх 3 сарын хугацаанд хамт амьдарна. Шагнал нь бол Билл Гийтс ч атаархамаар их гэж байгаа. Харин нэгэн зүйлийг нэмэхэд Хауз жолоодох бол машин жолоодохоос амаргүй. Тэгээд уралдааны зам дээр шүү. Шумахер ч зүрхшээмээр, ур чадвар, эр зориг, туршлага энэ бүгд лаг байх учиртай.

Гэтэл манай баг түрүүлэхэд зөвхөн дээрх бүгд ч биш бас миний зөн мэдрэмж маш чухал үүрэг гүйцэтгэдэг юм байна. Яг л мөрийтэй тоглоомчин шиг...юм боллоо.

Уралдааны замд таарах нэг том саад бол үргэлж асаж унтрах ойр ойрхон зайтай гурван давхар гэрлэн дохио гатлаад зөрөлдсөн төмөр зам, түүний цаана бас давчуу далангаар давхиад бас зөрөлдсөн төмөр зам, 7 давхар гэрлэн дохио. 1000 майл тутамд яг ийм саад учирна. Уралдаанд оролцогчид бүгд тэр олон гэрлэн дохион дээр ирээд гацчихна.Эхний уулзвар дээр ногоон гэрэл нь асаж байхад, нөгөөд нь улаан гэрэл асч, эсвэл төмөр замаар 10 вагонтой галт тэрэгнүүд зөрөлдөж байна. Яг өнөөх Одисейн Энейн хавцалаар хөлөг онгоцтойгоо гардаг шиг л гарах хэрэгтэй. Тэгээд л олон том данхар хаузууд чигнаалаа хангинуулаад л овооролдчихно. Одоо Улаанбаатарын маань гудамжинд тийм юм болдог гэсэн. Гэрлэн дохион руу дөхөөд ирэхэд Ногоон асна, яг гарах гэхээр улаан болчихно, эсвэл Галт тэрэгнүүд түжигнээд л зөрөлдөөд эхэлнэ дээ. Эхний хэдэн саадан дээр би ч мөн тэгэж гацсан юм.

Харин сүүлийн хэдийг нь бол огтхон ч хурдаа сааруулалгүй хар эрчээрээ давхиад өнгөрдөг болчихсон. Эхнийх нь ногоон гэрэл яг унтарч байхад ороход нөгөөх нь дөнгөж авч байна, гол нь ямар эргэлзээгүй яг 100 майлын хурдтайгаар эхнийхээ гэрлэн дохиог яг унтарч байх мөчид л гарах хэрэгтэй, тэгээд яг тэр хурдаараа, нэг ч сааруулалгүй, нэмэлгүй явбал бүх саадыг яг номоор нь туулчихаж болохыг би ойлгосон юм. Энэ бол аз, эз шийдсэн хэрэг. Галт тэргэнд мөргүүлээд, эсвэл даланруу хийсэх риск байнга дэргэд яваа. Эхнийхээ эрсдэлтэй дайралтыг хийхдээ би цэвэр зөн билэгтээ найдсан хэрэг л дээ. Байгаа бүхнээ тавьчихсан хүн 5 дахь хөзөр юу эргэхийг нь мэдэрч чадахгүй бол Покерт тоглоод ч хэрэггүй л дээ.

Ингээд л манай баг тасархай түрүүлж яваа юм। Нөгөөх үлгэрт гардаг шиг бид бүр хэдэн долоо хоногоор тасарчихжээ। Тэгээд өдөр сараар унтаад, эсвэл найр наадам хэсээд явчихдаг шиг л бид замдаа Австрийн Вена хотын ойролцоо зогсоод энэ хотыг үзээд гарьяа гэсэн чинь манайхан, манай найз охиноос бусад нь “Өө, чи минь л ганцаараа үзчихээд ир, бид Хаузаа сахиад, хараад байцгааж байя” гэж байна. Тэгээд найз охинтойгоо хоёулаа Автрийн Вена хотоор зугааллаа. Метронд нь сууж үзэв. Харин метрон дотор аль 80-аад оны танил ахтайгаа таардаг юм байна. Жил орчим хугацаанд манай хоёр нэг хашаанд байсан юм. Тэгэхэд олон жижиг хүүхэдтэй, тээврийн жолооч, гэртээ тогтохгүй, эхнэр нь сайхан шаргал гэзгээ намируулсаар түлээ хагалж зогсох, мөс үүрээд явах нь олонтаа. Ном их уншдаг. Тэдний номын сангаас би маш олон сайхан ном олж уншиж билээ. Их сайхан залуу. Нуруу, туруу, зүс царай гэж одоогийн энэ загвар үзүүлдэг залуус хажууд нь хөгийн хөгийн. Чадал тэнхээтэй ч гэж хачин. ЗИЛ130 машины нуухтайгаа, хийтэй дугуйг биедээ огтхон ч хүргэхгүйгээр машины тэвшин дээр шидчихдэгсэн. Би энэ ах яагаад барилддаггүй юм бол доо гэж боддог, хэрвээ барилдвал Улсын Начин мачин бол энүүхэнд л дээ. Тээврээс буусан үедээ сайхан тас хар гонжоом, цагаан цамц өмсөөд хүүхдүүдээ тэврээд эхнэрээ хөтлөөд гарч явах нь хичнээн сайхан харагддаг байв даа. Хожим эхнэрээсээ салаад, эндэж осолдоод явсан сураг сонсогддог юм. Тэр ах маань тааралдлаа. Би түүнтэй таарах болгондоо л учиргүй баярлан хөөрдөг маань яг хэвээрээ, баярлаад л байгаа. Харин ах маань нэг их юм болсонгүй, өчигдөрхөн бид хоёр уулзаад салсан мэт байдалтай, “Чи хаа хүрч яваа юм бэ” гэж байна. Уралдаанд оролцоод яваагаа хэлбэл, тэр уралдааны тухай сонссон бололтой “Аан” гэж тоомжиргүй дуугараад, “Тэгээд яаж явна даа” гэлээ. Тасархай түрүүлээд явж байгаагаа хэлбэл, “Тэгэж эрт баярлаж болдоггүй юм даа, уг нь. Хар, цагаан хэл амнаас гэдэг нэг хэцүү саад их бий шүү, хө. Гэхдээ чи ч багын адтай байсан, хэвээр л байна даа” гээд миний ямар нэгэн хоржоонтой түүхийг санав бололтой хөхөрч байна. Бас “Ахынх нь хуучиндаа л байгаа шүү дээ, чи боломжтой бол очихгүй юу” гэж байна. “Тэгэе” л гэлээ. Метроноос буутал хүмүүс намайг өнөөх дэлхийд алдартай уралдаанд тасархай түрүүлж яваа ХАУЗНЫ ИД ШИДТЭЙ ЖОЛООЧ мөн гэдгийг маань мэдчихээд хүн болгон л надруу цэцэг чулуудаад л, хэдэн мулзан толгойтой залуучууд бүр намайг өргөж, мөрөн дээрээ суулгаад Вена хотын төв талбайгаар явцгаалаа. Хүн болгон намайг харах гэж зүтгэлж, бас гар барих гэж сарвайцгаана. НҮБ-ийн Ерөнхий биеэр ирж, тэмцээнийг амжилттай тэргүүлж яваа надад мэндчилгээ дэвшүүлж, баяр хүргэхээр 15 минутын дараа Венад буух юм гэнэ ээ. Мөн Монголын Энхбаяраас Цахилгаан утас ч ирсэн байна. Өмнө нь бид бие биенээ сайн мэддэг, таньдаг л даа, гэхдээ би түүнийг намайг бараг мартсан байх дөө гэж бодож байсан юм. Гэтэл тэрээр илгээсэн цахилгаандаа намайг их танимхайрч, хамт ажиллаж байсан үеэ ч халуун дотноор дурсаад авсан байна. Австрийн Ерөнхий сайд нь надад зориулсан хүлээн авалтанд бэлтгэж байгаа гэнэ. Гудамжаар дүүрэн хаузаа жолоодоод дүүлж яваа миний зурагтай плакатаар дүүрч, тийм зурагтай цамц, пубволка хүртэл хүмүүс өмсчихсөн байна.
Учир нь энэ ХАУЗНЫ УРАЛДААН бол зүгээр нэг спорт уралдаан биш гэнэ ээ, хүн төрөлхтөний хөгжлийг тодорхойлох, магад шийдвэрлэх ч ач холбогдолтой уралдаан юм гэнэ. Дэлхий нийт маш анхааран ширтэж байгаа ажээ. Дэлхийн бүх орнуудаар хөндлөн гарч байгаа юм байна. Би нөгөөх багын найзаа хартал тэр маань надаас ч илүү баярлачихсан, хүүхэд шиг нэг хөл дээрээ догонцоод л дэргэд маань дэгдэж явна. Надад учиргүй их хайр төрөөд, /энэ бас эр эмийн хайр биш шүү, зүгээр л хүн хүнээ хайрладаг хайр/ тонгойн найзынхаа гэзгийг халуун дотноор илээд авав. Уярсандаа нулимс ч цийлэгнээд ирж байна. Зовлонг минь нэгэн цагт хуваалцсан юмсан, бас амжилтыг маань ч ингэж хуваалцах хувь ерөөлтэй ажээ, муу найз минь... Одоо бол яг бодит байдал дээр тэр найз маань Алтайн уулсын аль нэгэн жалганд хэдэн ямаагаа л хариулаад, эр нөхрийнхөө цайг чанаад, хүүхдүүдийнхээ уранхай ноорхойг цойлдоод л сууж байгаа даа. Ертөнцийн нөгөө бөөрөн дээрээс өөрийг нь зүүдэлж байгаа гэдгийг мэдрээ болов уу. Тэр маань хэлж байна,

- “Зүүний үзүүр дээр тогтох арвай шиг ховор учрах амьдралд, хязгааргүй цаг хугацаанд, бас зах хярхаггүй ертөнцөд нэгэн цагт, нэгэн дор төрчихөөд, найзалж нөхөрлөж, дутуугаа дүүргэлцэж яваа маань бидний хичнээн ч урьдны мянган төрөлдөө тавьсан ерөөл юм бол доо, гэж...

Тэгээд бас хэлж байна.

• “Чи жаргалтай байна уу?”,

• “Ейс, ейс”,

• “Юу гээд байгаа юм бэ? Хүнээр битгий тоглоом хийгээд бай! Хөдөөний л бүдүүлэг хүн байгаа биз”,

• “Тийм, тийм гэж байгаа юм аа”,

• “Тэгвэл би чамайг жинхэнэ баярлуулах нэг зүйл өгөе.”

• “Тэгээд удаагаад байлгүй өгөөч дээ”

• “Одоохон одоохон, хайж байна”

• “Юу юм бэ?”

• “Тэвчиж бай.”

• “Хурдлаач ээ?”

• Тэр маань энгэрлүүгээ нэг юм ухсаар байгаад нугалаасаараа салбарч сангирчихсан цаас гаргаж ирлээ.

• “Үүнийг олоон жилийн өмнө чамд өгөөрэй гэж нэг хүн өгсөн юм.”

• “Тэгээд яагаад одоо өгч байгаа юм бэ?”

• “Чамайг жаргалтай байна гэсэн тэр мөчид л өгөөрэй гэсэн юм”

• “Хэ, хэ..., Би тийм удаан зүдэрч явжээ дээ...?”

• “Мэдэхгүй ээ, би ямар дандаа чиний дэргэд байсан биш дээ”

• “Алив тэгээд өгөөч дээ?”

• “Чи чинь дав дув гээд юу болчихоо вэ? Өгөх л гэж байна” гэж ирээд нөгөөх маань эгч шиг намайг дал мөрөн дундуур маань халуу дүүгтэл байлгаад авлаа. Хар бор ажилд эр хүнээс дутуугүй түүний гар хатуу, хатуу. Ийм нудралтыг нь би олонтаа хүртэж байсан, хөхөртөл нь цохичох ч энүүхэнд шүү. Нөгөөх манай фэн европууд чинь бид хоёрын тэр харьцааг хараад нүд нь ёстой бүлтэрч гарч байна аа. Энэ одоо нөгөөх СУПЕР ОДЫГ маань нэг зэрлэг индиан эмэгтэй цохиж нүдээд, юу болчихов оо гэж байгаа бололтой, ер бид хоёрын ийм харьцааг дотно ойрын илрэл огтхон ч ойлгохгүй байна. Байгаагаа хуваачихдаг, бас бйахгүйгээ ч хуваачихдаг бидний харьцаа тэдэнд даанчиг харь байгаа л даа. Гэрэл зургийн спийчикүүд гялс гялс гээд л, Камермэнүүд нэгнээ дайрчих шахан зураг авцгаана.

  Түүний өгсөн өнөөх зурвасыг задаллаа. Сурагчийн дөрвөлжин шугамтай дэвтэрийн цаасны гол дээр бичсэн 4-хөн мөр шүлэг байна. Тэнд ингэж бичсэн байх юм.

Чамтай хамт нэгэн агаараар

Чухамхүү амьсгалах хувьтай бол

Үхэл, амьдралын аль нь ч түүгээр ирсэн

Үнэндээ надад ялгаа алга аа

• Ердөө л энэ үү? Гэж би түүн рүү гайхан харав

• Ердөө л..., илүү чамд юу хэрэгтэй юм бэ?

• Хм... Хэн бэ?

• Би яаж мэдэх юм бэ?

• Яагаад?

• Дэнгийн галд татагддаг эрвээхэй шиг чамайг тойрсон тэр олон охидынхоо дундаас л чи санахгүй юу?

• За, тоглоод байлгүй хэл л дээ?

• Би үнэхээр хэн болохыг нь мэдэхгүй, нэг хүүхэн л өгсөн юм.

• Хэзээ?

• Санахгүй байна, олон жил болж...

• Үнэхээр гэж үү? Чи тоглоод...?

• Намайг тоглоогүй гэдгийг чи өөрөө мэдэж байгаа шүү дээ. Нэг тийм цагаан цувтай, малгайгаа дарж өгсөн, гял цял хөдөлгөөнтэй л туранхайвтар, надаас бас өндөр хүүхэн байсан.

• Хаана чамд өгсөн юм бэ?

• Зүүдэнд...?

• Солиотой юм...

  Би нөгөөх зурвасыг анхаарч харлаа। Тийм ч жижиг биш үсгээр хайш яайш бичдэг юм байна। Нэлээд шийдмэг татлагуудтай юм। Миний мэдэх гарын үсэгнүүд биш ээ। Өө, энэ чинь миний л бичиг байна шүү дээ। Хэ, хэ. Миний захидал явсаар эргээд надад хүрээд ирдэг гэнэ дээ. Тэгээд энэ шүлэг чинь хэзээ нэгэн цагт миний хэн нэгэнд бичиж байсан шүлэг шиг байх чинь... Ээ, биш байна. Томас Мурийнх... Тэр тэгэхээр Мурийг мэддэг байх нь уу. Мурийг мэддэг хэн билээ. Цаасныхаа баруун буланд миний захианд хариу болгож хөх харандаагаар жижигхээн хөх шувуу зурчихаж. Харин тэр хөх шувууг бол би маш сайн таниж байна. Байн байн зүүдэнд минь ирж, пансан алчуур шиг дэрвэж, сэнгэнэсэн анхилуун үнэрт салхи сэвэлзүүлж байдаг тэр жижигхээн хөх шувуу мөн байна.

  Би тэрхүү зурвасыг нь салганасан гараараа эвхээд зүрхэндээ наалаа. Надад нэгэн хайрын зөн төрж, эсвэл өнө эртний тэр нэгэн зөн үргэлжилж байх шиг. Тэр энэ бужигнасан олны хаа нэгтэй л байгаа даа. Гэнэтхэн надад юун тэр толгой эргэм шагнал, урамшил, тэр их хүндлэл, хөөрцөглөл юу ч биш санагдаж байна. Энэ бүхэн аз жаргал гэж үү. Бушуухан энэ бүх хөл хөөрцөгөөс зугтаагаад, түүнийг олж хөтлөөд энэ ертөнцийг хамгийн бөглүүд мухар луу зугтаачихмаар болж, гасалж гангинуулан уйлан чарламаар, орилж хашгирмаар ч болж байна. Амьдрал ч бас хүнээр тоглож ханахгүй юм аа.

#